Was les aan het geven met mijn auto. De les was met een dove mevrouw. Zie er altijd wel tegen op, omdat het zoveel energie kost in de auto. Deze mevrouw moet altijd naar me lippen kijken om me te begrijpen. Plotseling spreekt God op mijn hart, waarom doe je zo moeilijk. Had al paar keer gebeden voor een dove en blinde maar zag God zijn kracht nooit doorbreken. Maar God sprak dus daar ging ik weer. Zette de auto stil en begon haar over Jezus te vertellen. Ik zag dat ze direct al geraakt werd, ze vertelde dat ze geloofde. Ik vroeg haar naar hoe ze doof was geworden. Ze vertelde dat haar dat overkwam op haar 13e levensjaar. Het best raar zei ze, het was zo plotseling. Dokters wisten niet hoe het kwam en zeiden dat ze voor altijd zo zal blijven (doof). Daarop zei ik met een lach: er is ook nog een dokter die boven alles staat. Toen zag ik wat tranen komen en ze zei daar wil ik in geloven. Ze vertelde me in tranen dat ze weer eens was afgewezen door haar doofheid voor een baan vandaag. Toen zei ik tegen haar: doe je gehoorapparaat uit microfoon uit. Leg ze even weg . Ze keek me heel raar aan , en zei: meen je dat ? Ik reageerde, ja zeker. Ze deed alles uit, en hoorde dus niets meer. Ik legde haar vluchtig de handen op, en zei: dove geest verlaat dit lichaam . Daarna wees ik dat ze naar voren moest kijken , dit deed ze. Ik vroeg haar terwijl ze naar voren keek, wat is de naam van je moeder en dochter. Ik hoorde haar direct antwoord geven. Toen keek ze me aan en begon te huilen. Ik hoor alles wat je zegt antwoorden ze. Toen zijn we gelijk de les begonnen, gewoon woorden als rechtsaf linksaf. Een heel uur was er niks aan de hand.
Toen gaf God me aan dat ze pijn in haar schouder al heel lang had ook dat werd genezen. Toen nam ik afscheid en zei tot de volgende les.

Na 2 weken zag ik haar weer in de auto. Was zelf benieuwd of ze nog steeds genezen was. Ze zei: dat het nog wel raar voelt. Ze hoorde alle woorden maar als er te snel te veel woorden op haar af kwamen kon ze nog niet snel genoeg bedenken wat de woorden betekenen. Ze zei toen opeens: weet je nog dat je zei : dat ik gelijk die sollicitatie moest bellen? Ik zei, oh ja, was ik vergeten. Ze zei; ben aangenomen, met een brede glimlach .

Wat een wonder deed God,